Helle op bezoek

Van 25 oktober tot 8 november hebben we bezoek gehad van Helle Baselmans, de eerste uit Nederland die ons is komen opzoeken. Haar algemene indruk van Taiwan: wat een chaos!, mooie tempels, gezellige nightmarkets en “jullie moeten echt langer blijven, want ik heb nog lang niet alles gezien en wil zeker nog een keer terugkomen”.
Na een foutje met google maps en de onmogelijke opdracht om in de vrijdagavondspits op het HSR (highspeed rail) station van Taichung te komen, hebben we Helle uiteindelijk kunnen oppikken en zijn we doorgereden naar het SunMoonLake. Met heel veel fantasie (en dan bedoel ik ook echt heel erg veel) lijkt de vorm van het meer een beetje op de zon en de maan.

Aan de hand van vele tips hebben we op zaterdag mountainbikes gehuurd en hebben we een fietstocht langs het meer gemaakt. Dit is inderdaad echt een leuke manier om de omgeving te verkennen. Je moet wel enigszins goede conditie hebben, want ik ben de enige die niet heeft hoeven afstappen onderweg (als je tenminste niet meetelt dat een Taiwanese vrouw heel moedwillig mij nog snel inhaalt op een heel smal stuk en dan vlak voor mijn neus lachend afstapt, waardoor ik geen andere keuze had dan ook af te stappen).
Onze eerste stop was bij de Wenwu tempel, wat een heel mooi voorbeeld is om als eerste tempel in Taiwan te zien. Eén ding kan ik je garanderen: het zal niet meteen de laatste zijn. De volgende stop was een kabelbaan met uitzicht op het meer, wat niet heel bijzonder was. Wel bijzonder is het dorpje Ita Thao, waar heel traditioneel vanalles wordt verkocht langs de kant van de weg (eten, drinken, souvenirs), wat niet alleen internationale maar vooral ook lokale toeristen trekt. Na een lekkere lunch fietsen we verder tot de Master Xuan Zang tempel. De voornaamste reden om hier te stoppen is om bij te komen van de zware klim ernaartoe. We besluiten om de pagode die 950m (en ongeveer net zoveel hoogtemeters) verderop ligt over te slaan en we fietsen verder (om de “maan” heen) naar de westkant van het meer, wat tevens de meest toeristische kant is. Veel Taiwanezen hebben hier (elektrische) fietsen gehuurd, maar zijn echt een gevaar op de weg. Het is een drukte van belang, mensen vinden dat ze altijd voorrang hebben en letten vooral niet op andere weggebruikers. Gelukkig hebben we nog maar een klein deel van de route te gaan en helaas is de laatste tempel gesloten.

Op zondag rijden we richting Puli waar we het Chung Tai Shan boeddhistisch klooster / museum bezoeken. Een non geeft een snelle rondleiding door het klooster (een deel van de groep heeft nog andere plannen en dus niet zoveel tijd) en na afloop van de rondleiding mogen we op de begane grond foto’s maken. Leuk weetje is dat de boeddistische monniken en nonnen allemaal 3-4 vreemde talen moeten leren. Dit hebben ze gekopieerd van het Nederlandse onderwijssysteem! Na de vegetarische lunch bezoeken we het beeldhouwmuseum en als we genoeg boeddha-beelden gezien hebben is het tijd om weer huiswaarts te keren. Vlak voor Taichung stoppen we bij de 7-11 waar we een taxi regelen voor Helle (naar Taichung centrum) en zelf rijden we door naar huis.

Na een dag werken (en voor Helle een bier-evenement en bezichting van Taichung), gaan we op dinsdag naar Taijiang en Anping. Dit is in (de buurt van) Tainan. In Taijiang gaan we naar de “green tunnel”, die echt heel populair is bij de locals. Zelfs op een doordeweekse dinsdag zijn er toch zeker wel 300 mensen die op de boten door de mangroves heen willen. Tja, die 300 mensen waren voor ons meer een attractie dan de mangrove zelf. Daarna rijden we wat rond in de omgeving (voornamelijk vergane glorie van de voormalige zoutwinning) en komen bij de Luerhmen Mazu Tempel, die volgens de reisgids een van de grootste tempels ter wereld is. Ja, groot is ie zeker, net als de beelden bij de ingang. Zelfs als je al honderden tempels gezien hebt, is deze nog steeds indrukwekkend!
’s Middags gaan we naar Anping, waar we verwachten op de drukke straatmarkt lekker te kunnen lunchen. Echter, op nog steeds diezelfde doordeweekse dinsdag is het in Anping een stuk minder druk. Alleen de souvenirkraampjes en stalletjes met onbederfelijke waar staan er nog, maar omdat de lokale toeristen alleen in het weekend komen, is het grotendeels verlaten. Uiteindelijk eten we “coffin bread”, wat achteraf een plaatselijke specialiteit lijkt te zijn: soort van toast in de vorm van een doodskist met romige vulling van groente en zeevruchten. Als toetje nemen we in het kraampje ertegenover een soort van gevulde pannenkoekjes.
Als Nederlander kun je Tainan niet verlaten zonder in Fort Zeelandia te zijn geweest, de eerste stenen Nederzetting in Taiwan, gebouwd door de Nederlanders in de 17e eeuw. Als inwoner van Tainan, krijg ik gratis entree in de plaatselijke culturele attracties, maar voor anderen is de 50 NTD (~ 1,5 euro) ook geen hoofdprijs. Er is weinig over van de oorspronkelijke Nederlandse bouw, maar het is leuk om te zien dat de manier waarop wij metselen (in verband), muurankers en bastions hier echt als iets aparts wordt gezien met uitgebreide uitleg erbij. Ook werden hier de bakstenen geintroduceerd in Taiwan. Die werden gebakken in (je raadt het misschien al): Indonesië.
Natuurlijk kan ook een excursie naar het “treehouse” niet ontbreken. Normaal gesproken denk je dan aan een boomhut, een huisje in de bomen, maar in dit geval is het een boom die een huis (voormalige opslagplaats) heeft overwoekerd. Het is echt indrukwekkend om te zien hoeveel kracht zo’n Banyan-boom kan hebben.

Op vrijdag gaan Helle en ik naar Fo Guang Shan, het enorme boeddhistische complex waar ik met Wilfred al was geweest, maar blijkbaar nog geen verslag van had geschreven. Als je de opdringerige boeddhistische Jehova-getuige buiten beschouwing laat (nee, niet 1x, maar ook de 2e keer kwam ze weer aanzetten met haar boek dat we toch echt moesten meenemen en lezen), is dit echt supergaaf. Het bestaat uit 3 delen: een museum met 8 pagodes waarin in iedere pagode een ander deel van het boeddhisme wordt uitgelicht (deze heb ik echt niet allemaal bezocht) en aan het einde een enorme tempel met een enorm boeddhabeeld dat je vanaf grote afstand al kan zien. Na dit drukke gedeelte kun je doorlopen naar de tempel zelf. Deze is pas 2 jaar oud en hier heerst een serene rust die beter past bij een boeddhistisch gebedshuis. Ook de oudere vrouw met een lange witte haar op de kin (waarschijnlijk is dat in zuidoost-Azië een schoonheidsideaal, we zijn het al vaker tegengekomen, ook bij mannen) is aardig en laat ons een boekenlegger met spreuk trekken die we mogen houden.
Tot slot is er nog het klooster zelf. Naast de hoofdtempel, is er o.a. een pelgrimspad, een “great buddha land”, een bamboetuin, meerdere kleinere tempels, een kunstmuseum, een grote eetzaal en de wooncomplexen.
Als we moe gelopen zijn, wachten we op Wilfred, die met de taxi naar ons toekomt. Hij heeft vanmorgen nog gewerkt en samen rijden we daarna door naar Kenting.

Ook Kenting vereren we met een tweede bezoek (zie verslag september voor onze eerste ervaring). Omdat we via het EWC-programma op het werk hadden geboekt (je levert verplicht een klein deel van je salaris in en krijgt hier meerdere voordelen voor terug, zoals een bepaald bedrag waarvoor je een hotel kan boeken), maar dit niet hadden uitgeprint, was het even gokken in welk hotel we moesten zijn. Uiteindelijk had ik het juiste hotel onthouden, maar was ik wederom (net als bij het SunMoonLake) in eerste instantie bij de buren binnengelopen. De eigenaresse kent geen woord Engels, maar google translate doet goede zaken.

Op zaterdag maken we een wandeling in de Kenting National Forest Recreation Area en maken daarna een rondje langs de zuidpunt van Taiwan, inclusief de vuurtoren (die in de steigers staat), de meest zuidelijke punt van Taiwan (best leuk, maar om hier nu zo’n punt van te maken [Finkers]), en uitzichten over de oostkust waar de grote oceaan buldert. Het waait vandaag echt hard, dus het is uitkijken geblazen: we waaien bijna weg. Maar het uitzicht is echt geniaal. Ook is er een wedstrijd met zweefvliegtuigjes. Ja, daar is het echt een goede wind voor. Minder goed nieuws is dat we op maandag hoorden dat een vrouw een vliegtuigje tegen haar hoofd heeft gekregen en ter plekke gestorven is.
We eindigen de dag in de strandbar van Little Bay beach en als de zon onder is gaan we naar de Italiaan en sluiten we af in het kroegje dat we gisteren hebben ontdekt.

Naast de zuidpunt heeft Kenting ook een uitstulping aan de westkant. Hier gaan we op zondag naartoe. We beginnen bij de uitgestorven Houbihu haven en gaan via het Maobitou Park naar het mooie strand van White Sand Bay. Helle kan het natuurlijk niet laten om in het water te gaan staan, maar de golven waren iets hoger dan verwacht. Iets verder van de kust hebben we nog een mooie wandeling langs een punt waar je een van de mooiste zonsondergangen kan zien (in top10 volgens tripadvisor), maar daar hebben we om 12 uur ’s middags natuurlijk niet zoveel aan.
Vlakbij onze eind-attractie (national museum of marine biology & aquarium) hebben we een heerlijke lunch uit een VW-busje in een dorpje met mooie uitzichten. Het aquarium is wel heel groot, maar heeft weinig echt aparte diersoorten.

De volgende dag vertrekt Helle richting Taipei, waar ze nog een week heeft om de stad en omgeving te bewonderen. Op vrijdagochtend (als Wilfred zijn koffers heeft gepakt om na het werk naar Nederland te vliegen) vertrek ik ook naar Taipei om de laatste twee dagen met Helle samen door te brengen.
We beginnen in Taipei zelf, waar ik de westkant van de stad nog niet had gezien. We lopen door een oude winkelstraat en bezoeken nog wat tempels (o.a. de eerste confusiustempel die niet dicht is als Helle er komt) en parken. Uiteindelijk zijn we de stad helemaal uitgelopen en eindigen we in een voetpad dat onderdeel is van een vijflaagse fly-over van grote wegen. In Nederland zou het echt verboden zijn om daar te wandelen, maar hier kan dat allemaal. Vanaf hier nemen we de metro naar Beitou, waar de beroemde hotsprings zijn. We zijn niet van plan om echt te gaan badderen, maar we eindigen op de thermal valley, waar natuurlijk water van zo’n 90°C te vinden is. Dit is echt heel bijzonder om mee te maken, echt iets aparts. Volgens de bordjes mogen de toeristen niet in het water komen vanwege de hitte, (maar er staat niets over lokale mensen).

Dan breekt de laatste dag aan voor Helle in Taiwan (tenzij ze nog een keertje terugkomt natuurlijk). We nemen de Pingxi Branch Rail Line (trein) langs de Keelung rivier aan de oostzijde van Taipei. Deze gaat door het oude kolengebied, waar de vergane dorpjes passen in het bergachtige landschap met watervallen en hiking trails (wandelpaden). We beginnen in Houtong, het kattendorp. Gelukkig (voor mij) zitten hier niet zoveel katten en de oude kolenmijn is nog slechts een ruïne. Omdat het in het noorden echt koud is (21°C), warmen we op met een kop thee in een kattencafeetje. We zorgen dat we de volgende trein weer hebben (deze gaat 1x per uur) en stappen uit in Sandiaoling. Hier willen we een wandeling naar een waterval maken. We steken een brug over en lopen daarbij letterlijk naast de treinrails (dus die trein rijdt ons wel erg dicht voorbij) en uiteindelijk vinden we de juiste route naar een van de watervallen. We hadden achteraf een kortere route kunnen nemen, maar dan hadden we het vervallen dorp gemist. Deze wandeling is de eerste echte hike die ik vind in Taiwan (de meeste zijn korter dan een paar honderd meter of over geasfalteerde wegen) en ook de waterval is zeker de moeite waard. Jammer genoeg moet je wel via dezelfde weg terug.
Onze laatste halte is Shifen. Dit toeristische dorp (wederom met name in het weekend vanwege de lokale toeristen) heeft alle attracties langs en op de spoorrails liggen. Langs de rails zijn de ondertussen bekende kraampjes met eten, drinken en souvenirs. Op de spoorrails zelf is de grootste attractie: hier worden gelukslampionnen opgelaten. Je kan hier grote lampionnen kopen, deze volschrijven met wensen en deze de lucht in laten vliegen vanaf het spoor (als een trein aankomt stoppen de activiteiten natuurlijk even). Hier kom ik zeker nog een keer terug met Wilfred.