Hiken in Alishan

Wilfred was afgelopen vrijdag jarig en dat was weer een mooie reden om een weekendje weg te gaan. Na een kort dagje thuis werken zijn we om drie uur vertrokken naar de bergen om voor donker op de plaats van bestemming te zijn. Na een uur snelweg hadden we nog een uur nodig om door de mistige kronkelstraatjes naar 1000 meter hoogte te klimmen. We zitten dan in het lagere deel van het natuurgebied Alishan. Shan is het Chinese woord voor berg, maar het grappige hier is dat er geen enkele berg met de naam Alishan is. In het 'dorpje' Ruili (oftewel wat huizen langs de weg) vonden we al snel ons bed & breakfast. Gelukkig kan de dochter van de eigenaren wel Engels en kan ze ons e.e.a. uitleggen. Omdat het de hele dag geregend had, zijn sommige wandelpaden minder goed begaanbaar. Maar de route die wij hadden uitgestippeld is nog prima. De eigenaresse had heerlijk gekookt met o.a. omelet, eend, garnalenloempia's, waterspinazie en heerlijke groentechips. Wilfred kreeg nog zelfgebrande schnaps van de eigenaar. Later merken we dat dat vaste prik is en de eigenaar lust hem ook wel!

Na een lekker ontbijt gaan we op weg om te wandelen. We hebben uiteindelijk 5,3 km (hemelsbreed, met gps gemeten) gelopen met 600 m hoogteverschil (op en neer). Veel paden zijn hier goed aangelegd en we hebben met name heel veel trappen gelopen. De hoogtepunten waren enkele watervallen. Verder hebben we apen gezien en Wilfred heeft zelfs een beer gehoord (maar ik denk dat het toch iets anders was).

's Avonds gaan we vuurvliegjes kijken. Om 18.00 uur wordt op onze deur geklopt: het eten is vandaag eerder en wel nu meteen. Blijkbaar zijn we niet meer bijna de enige gasten, want er zitten al heel wat mensen met jas en rugzak te wachten. Een beetje opgejaagd voelden we ons wel. Gelukkig konden we met de zeer energierijke dochter van de eigenaren meerijden want in het donker door de bergen is niet echt onze specialiteit. Uiteindelijk zijn we met een groep van meer dan 20 mensen en we zijn echt niet de enige groep. De paringstijd van de vuurvliegjes is aangebroken. Alhoewel, het zijn helemaal geen vliegjes. De vrouwtjes zijn eigenlijk glimwormen en glimmen vanaf de grond. De grote meerderheid aan mannetjes (wel 15x zoveel) zijn kevertjes waarvan het achterlichaam gaat gloeien bij hun inademing. Je ziet dus eigenlijk heel veel knipperlichtjes door de bomen vliegen. Wel mooi om een keer gezien te hebben. We waren ook erg blij met onze gids die geen moment haar mond kon houden, zodat we haar niet kwijt raakten.

De volgende ochtend mogen we als laatste ontbijten. We weten nog steeds niet precies hoe het hier werkt, maar het lijkt er steeds meer op dat buitenlanders onderaan in de hiërarchie staan. Maar na een prima ontbijt rijden we zo'n 8 km naar het zuiden terwijl we van 1000 naar 1500 meter hoogte klimmen. Dat is dus een rit van ongeveer een uur als je continu doorrijdt. We zien onderweg mooie theeplantages en besluiten dan ook de tea trail te gaan lopen. Op deze trail zagen we weinig theevelden, maar hij liep door in een andere trail en via stukjes weg en nog meer trails hadden we uiteindelijk een mooie ronde gelopen met mooie uitzichten op (je raadt het al) theeplantages. Daarna hebben we geluncht in Fenqihu Old Street. Omdat hier nog meer wandelingen in de buurt zijn en omdat het een leuk dorpje is, besluiten we om hier volgend weekend weer heen te gaan. 1 mei is een feestdag en we hebben dus weer een lang weekend voor de boeg. Maar eerst gaan we 45 min terug naar Ruili, want de wolken zijn flink gezakt en in de mist rijdt het toch wat minder fijn. Zelfs de tunnel onderweg zat vol mist, dat hadden we niet verwacht! Toevallig luisterden we net naar de muziek van de droomvlucht uit de Efteling en dat was wel heel toepasselijk met al die bochten in een nevelige afdaling.

De laatste dag lopen we nog een trail in de buurt van ons dorp. Na drie kwartier komen we bij een ringtrail (rondje). Ik kijk op de kaart naar de hoogtemeters en zeg tegen Wilfred: de ene kant is veel steiler dan de andere. Wil je eerst steil omhoog of op het einde steil omlaag? Hij koos voor het eerste en dat hebben we geweten. We snappen nu ook waarom het "hero slope" heet. We voelden ons ook echte helden toen we op het hoogste punt waren. Na 2,5 uur en 600 hoogtemeters waren we terug bij de auto en na een kop zelfgebrande koffie en thee in een van de weinige barretjes zijn we huiswaarts gereden met een heerlijk ontspannen en voldaan gevoel. Na een late lunch bij onze geliefde snackbar "Bafang Dumpling" was ons weekendje weg weer op z'n eind. Maar ach, nog drie dagen werken en dan hebben we ons volgende lange weekend...